ဒီကဗ်ာေလးကေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရည္းစားဦးဘ၀ကုိ ျပန္သတိရၿပီး ေရးလုိက္တာပါ။
သူမနဲ႔ မေတြ႔ခင္အခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူေပလူေတ တပတ္ႏြမ္းေလးတစ္ေယာက္ပါ။
သူမနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အျပဳအမူ၊
အေျပာအဆုိ၊ အေနအထုိင္အားလုံးကုိ သူမက သြန္သင္ဆုံးမေပးခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ နားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။ သူမက ကြ်န္ေတာ္ထက္
ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္တယ္။ ဆင္ျခင္ဆုံးျဖတ္ႏုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း
အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ လက္ထပ္ဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ သူမ
ႀကိဳတင္ဆုံးျဖတ္ထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့စိတ္၊
ျပဳျပင္ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္အခ်စ္ကုိ လက္ခံၿပီး
အေျဖျပန္ေပးခဲ့တာပါ။ သူမနဲ႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္
လူႀကီးတစ္ေယာက္လုိ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္လာတဲ့အခါ သူမက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လမ္းခြဲဖုိ႔
ဆုံးျဖတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေန႔ေလးတစ္ေန႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိိေနပါတယ္။
ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ကုိ ပထမဆုံး လမ္းခြဲဖုိ႔ စေျပာတဲ့ေန႔ေပါ့။
သူမက ကြ်န္ေတာ့္ကုိ စကားေလးတစ္လုံးနဲ႔ ညာပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ဆုိတာ
အခ်စ္မဟုတ္ဘူး တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါဆုိရင္ လမ္းခြဲသူ
မငုိစတမ္း လုိ႔။ အဲဒီလုိေျပာလုိက္မွ သူမက မ်က္ရည္က်ပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔
သူမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ဇာတ္လမ္းေလးကုိ ဒီေန႔
ျပန္သတိရေနလုိ႔ ဒီကဗ်ာေလးကုိ ေရးလုိက္မိပါတယ္။
ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ဇာတ္လမ္း
မတရားဘူးထင္ရင္ ေလာကႀကီးကုိ ေခါင္းနဲ႔ တုိက္
လမ္းမအလယ္မွာ လူမုိက္လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
သူ႔အၾကည့္တစ္ခ်က္ေအာက္မွာ ဒူးေထာက္ယဥ္ေက်းတတ္ခဲ့တယ္။
မဆုံႏုိင္ရင္လည္း ေ၀းသြားလုိက္ေပါ့ ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ရဲ ခဲ့တယ္
လူငယ္ဘ၀ရဲ႕ သန္းေခါင္ယံဟာ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ ညဥ့္နက္တယ္ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ မုိးလင္းတယ္။
သူ႔နာမည္ေလးကုိ ေျမႀကီးေပၚမွာ တုတ္နဲ႔ျခစ္မိတာ
သူ႔အရိပ္ေလးေနာက္မွာ လူလစ္တုန္း ခုိးရပ္ၾကည့္မိတာ
သူ႔မျမင္ကြယ္ရာမွာ သူ႔အသံေလးခုိးနားေထာင္မိတာ
ဒါအခ်စ္လားလုိ႔ ေမးရင္ ဒါအခ်စ္ပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျဖမယ္။
ဂ်င္းေဘာင္းဘီေျခေထာက္ဖ်ားက စုတ္ဖြာေနတဲ႔ ခ်ည္မွ်င္စေတြကို ႏွစ္သက္ခဲ့သလုိမ်ဳိး
ေ ေတေလတစ္ေယာက္ရဲ႕ လမ္းသြယ္အခ်ဳိးအေကြ႕မွာ နာနာက်င္က်င္အလြမ္းနဲ႔
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျဖားေယာင္းရင္း ခ်စ္ျခင္းတရားကုိ ခုိးယူေပါင္းသင္းခဲ့မိေပါ့။
မုန္႔လည္းမေကၽြးပါနဲ႔ အ႐ုပ္လည္းမေပးပါနဲ႔ မခ်စ္ဘူးဆုိရင္
အလိုမျပည့္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လုိ အခန္းေထာင့္ အေမွာင္ေလးမွာ တိတ္တိတ္ေလးငုိပါရေစ။
နားထဲ စူး၀င္လာတဲ့ ဂီတဆုိတာလည္း အလုိမတူရင္ ဆူညံလြန္းလွတယ္မဟုတ္ပါလား
မဆုံႏုိင္ျခင္းက ဂစ္တာႀကိဳးေတြကို ကုိက္ျဖတ္ပစ္လုိက္ၾကတဲ့အခါ
မနီးစပ္ႏုိင္ျခင္းကဂစ္တာအုိးကုိ ႐ုိက္ခြဲပစ္လုိက္ၾကတဲ့အခါ
သံစဥ္မရွိတဲ့ညဟာ လမကြယ္ဘဲ ေမွာင္ခဲ့ဖူးတယ္။
မယုံရင္လည္း ပုံျပင္လို႔ပဲ မွတ္ပါ ႏွစ္ကုိယ္တူခ်စ္သမွ်ဇာတ္၀င္ခန္းဟာ မခ်စ္ႏုိင္တာထက္
မျဖစ္ႏုိင္တာ ခက္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ စတယ္အဲဒီေနရာမွာ သူမဟာ ဗီလိန္ သူမဟာ လူၾကမ္း ထမင္းရည္အတူလွ်က္ဖုိ႔ မေျပာဘူး တဲအုိပ်က္အတူူေနဖုိ႔မေျပာဘူး မ်က္ရည္ေတြတသြင္သြင္စီးက်ရင္းကၽြန္မကိုထားခဲ့လုိက္ပါကၽြန္မကုိ ေမ႔လုိက္ပါ
အလြတ္က်က္ခဲ့တဲ့ဒုိင္ယာေလာ့ခ္ေတြကိုလက္တန္းရြတ္ၿပီး
ျပဳတ္က်ေတာ့မယ့္ကၽြန္ေတာ့္ကုိလႊတ္ခ်လုိက္တယ္။
ဆုေတာင္းျပည့္ခ်င္ေပမယ့္ ၾကယ္ေတြကုိ မေၾကြခုိင္းရက္လုိ႔ ေခါင္းငုံ႔ထားပါတယ္
ေ ေတေလေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသည္းကြဲမွတ္တမ္း ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႔ ဒီအခန္းမွာ အနမ္းနဲ႔ဆုံးဖူးတယ္။
မင္းနဒီခ
၁၂ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၁၄
No comments:
Post a Comment